Gistermiddag werd de aftrap gegeven voor de grote internationale In-Cosmetics beurs in de Amsterdamse Rai, met een green summit georganiseerd door het internationale vakblad Cosmetics & Toilettries. Centraal stond de grote trend die eraan zit te komen: groene ofwel plantaardige cosmetica. Er moest antwoord komen op een heikele vraag: hoe veilig is groen eigenlijk, zoals de gemiddelde consument wel denkt, en de gemiddelde marketeer je graag wil doen geloven? Het concluderende antwoord na een middagje luisteren is er een vol bezorgdheid….
Voorzitter en chemicus Johann Wiechers stelde zich bij zijn introductiepraatje nog de vraag of het wel terecht is om van natuurlijke versus synthetische cosmetica te spreken, aangezien overal de mensenhand aan te pas komt, en de mens per definitie onderdeel uitmaakt van de natuur. Daarmee een steek onderwater gevend naar de marketingtrein die inmiddels in gang is gezet om maar vooral de verschillen tussen de twee te benadrukken en daarmee een sluimerende angst voor onveiligheid aan te wakkeren.
Groene bla bla bla marketing
Moderator Tim Kapsner (van Aveda USA) voerde aan dat het momenteel een behoorlijke chaos is rond de labelling van natuurlijke cosmetica, waarbij ik persoonlijk moet aantekenen dat dat inderdaad meer in Amerika dan in Europa is maar allez – en hij wees met een priemend vingertje naar de voedingsindustrie, waar eigenlijk alle ellende begonnen is. Sinds die industrie segmentaties is gaan aanbrengen om de verschillen tussen voedselstromen helder te krijgen – tussen gewoon en organic – is het probleem dus groter geworden. De Cosmeticaindustrie spiegelt zich namelijk volledig aan de voorbeelden uit de voeding, maar die gaan niet op. Want voedsel is geen cosmetica, de een gaat erin, de ander gaat erop en zijn er dus andere veiligheidseisen nodig. En hij vindt die toenemende labelling op de potten creme om gek van te worden: vooral een ding van marketeers, om maar zo onderscheidend mogelijk te willen zijn met een product.
Goede conservering ontbreekt
Wanhopig lijken ze ook van de veiligheidseisen te worden die gangbaar zijn in de industrie en die nu dus ook op 'groen' geplakt moeten gaan worden, terwijl dat schier onmogelijk is, zo vertelt microbioloog Steve Schnittger (werkzaam bij het Amerikaanse Estee Lauder concern, waaronder niet alleen E.L. maar ook een aantal tiental merken valt) met felle toon en waarschijnlijk zeer gekromde tenen in zijn schoenen: eindelijk is de industrie zo ver dat er veilige cosmetica bestaat, moet alles weer op de schop omdat de consument groene creme wil. Maar hoe ga je die producten van echt goede conserveringsmiddelen voorzien als geen van de goede stoffen (en dan bedoelt hij parabenen) meer gebruikt mag worden volgens een 'groene' wet?
Hij benadrukt nog maar eens hoe bacteriegevoelig cosmetica is en dat mensen het veilig moeten kunnen gebruiken, heel veel mensen en ook voor vele jaren. Hij waarschuwt ervoor dat de grondstoffen zorgvuldig gekweekt moeten worden en daarna ook veelvuldig gecontroleerd moeten worden op bacterien en schimmels en wat dies zij meer omdat het allemaal anders in het verwerkingsproces terecht komt en dan heb je pas echt de poppen aan het dansen. Bacteriegroei en cosmetica; de een is stapelverliefd op de ander.
Groen moet in speciale verpakking
Ook waarschuwt hij dat er speciale verpakkingen moeten zijn om zo min mogelijk vocht en zuurstof erin te krijgen, wederom vanwege bacteriegroei. Conserveringsmiddelen die wel 'groen' zijn , zijn volgens de bioloog nauwelijks afdoende, daar komt zijn boodschap op neer. Gelukkig gaf hij de aanwezige chemici in de zaal wel wat hoopvolle handreikingen van stoffen die wel bruikbaar zijn, maar vervolgens ook weer een hele riedel do's & don'ts om echt veilige cremes te maken. De man blijkt niet alleen bezorgd om de groene spelregels maar ook over de kwaliteit van chemici die ermee aan de slag gaan of willen gaan. Kan goed zijn, onder de vlag van Lauder in de US hangen ook (half) groene merken als Aveda en Origins. Hij weet dus met welk bijltje er gehakt moet worden en dat die bijl blijkbaar – volgens hem – nogal bot is:-)
Mascara taboe, lipstick oke
Grote waarschuwingen gingen er ook naar make-up. Mascara zou een bron van bacterien zijn, een groene variant daar rilt hij van. Onmogelijk om te maken, bezweert hij, het kan niet zonder goede (synthetische) conserveringsmiddelen. Lipstick was oke en poeders ook. Vocht (een enorme bron van bacteriegroei) kan in dit soort producten niet binnendringen.
Tot slot vond ik het jammer dat er zo weinig over de Europese ontwikkelingen aan bod kwam, we hebben hier immers het BDIH wat uitstekend is. Waarom was er niemand van Weleda of Hauschka aanwezig? De Green Summit was een behoorlijk Amerikaans onderonsje, met veel emotie en angsten.
Lees ook mijn artikel over de opkomst van groene cosmetica, in NRC.Next van 14 april 2008. En lees mijn verslagen van de beurs In Cosmetics, deel 1 en deel 2 over nieuwe trends in de industrie.
En lees het blog over de nieuwe Europese organisatie NaTrue die ook op ons continent een nieuwe eenduidige standaard nastreeft.
Lees ook:Parabenen in creme ongezond of niet?
Lees ook:Dag 1 In-Cosmetics: beauty-ethiek wordt belangrijker
Lees ook:Engelse moslima wil ban op cosmetica
Lees ook:Is haaruitval door chemo binnenkort verleden tijd?
Lees ook:Dag 2 In Cosmetics beurs; Groen knollenland
Goed verhaal monique, doet me gelijk denken aan verhaal van een andere professor, Annelies van Bronswijk, die altijd zegt dat het natuurlijk heel erg leuk lijkt om helemaal terug te gaan naar allemaal natuurlijke dingen (in dit geval ging het om woonwijken, met riet in de sloten en zo), maar dan krijg je het bijbehorende ongedierte ook terug, en daar worden we dan weer boos over, want dat is natuurlijk NIET de bedoeling. Dat is ook zo met cosmetica.
dank zelda! ik ben vandaag op een grote beurs voor grondstof inkopers voor cosmetica en volgt her en der lectures. veel gaat over de pro’s en cons van natuurlijke cosmetica. de hoofdboodschap wordt me wel duidelijk: als het echt een massmarket geproduceerd segment moet gaan worden, zijn er heel wat valkuilen te overwinnen; qua veiling vooropgesteld (bacteriegevoeligheid) en qua werkzaamheid – lastig want consumenten willen en natuurlijk en veilig en gezond en absoluut werkzaam dat lijkt in dit segment voorlopig alleen maar op kleine schaal goed te gaan voor de eerste drie maar voor de laatste nog niet echt, maar wellicht kan dat nog gaan komen als meer producenten van grondstoffen en meer chemici zich op de mogelijkheden gaan storten.
het houdt ge moederen in ieder geval internationaal goed bezig: als de consument dit wenst hoe gaan we dat aanpakken???
veronderstel we alllemaal biologisch zouden willen gaan eten, daar hebben we helemaal geen landbouwarsenaal voor – et cetera….
Beste Monique,
Je mag blij zijn dat er niemand was van BDIH. Dit is namelijk een prive certificering en als (collega) producent moet je betalen om het op je verpakking te mogen zetten. Bij BDIH kijken ze alleen naar de INCI lijst en niet naar de oorsprong van de ingredienten! Voor natuurproducten is er helaas nog geen wet.
Een betere labelling is Eco-cert zijn certificeren naar pure grondstoffen.
Ook een certificering van Bio-product slaat nergens op want dat zijn ook prive certificeringen en er hoeft maar 0,1% natuurlijk product en 1 Bio product in te zitten en dan noemen ze het een Bio product. Onzin dus!
jeetje mina, interessant wat je vertelt zeg. vandaar dat er internationaal ook zo weinig naar bdih als lichtend voorbeeld gekeken wordt wellicht? daar verbaasde ik me al zo vaak over. maar hoe weet je dit zo zeker? en wat je vertelt over betalen…geldt dat voor andere keurmerken niet dan? en zijn er naast prive-keurmerken dan ook overheidskeurmerken?
veel vragen, je ziet het al, maar wellicht kun jij meer tipjes van de sluier oplichten? ben je werkzaam in de branche?
hartelijke groet, monique
Hallo Monique,
Ja dit is inderdaad een van mijn grote uitzoek dingen. Ik heb een groothandel in natuur cosmetica en wordt dagelijks geconfronteerd met deze dingen. Mijn leverancier is al meer dan 30 jaar bezig met natuurcosmetica en zij produceren zelf, dus is er ook al de kennis in huis over dit soort zaken. Ik als importeur zeur natuurlijk de oren van hun kop en zij moeten wel met een goed en vertrouwd antwoord komen anders gaan ze nat. Zij willen zich door al die prive certificeringen perse niet aansluiten bij z’n groep. En dat moet ik dan weer uitleggen aan mijn klanten, wan tdie hebben iets gelezen, maar weten helaas niet hoe het precies in elkaar steekt. Tot nu toe zijn het allemaal prive certificeringen met betaling(ook natrue). Een overheidskeurmerk is er helaas nog niet, dat zou een hoop onduidelijkheid wegnemen. Nu is het een commerciele strijd tussen de keurmerken. Mijn leverancier wil zich dus nergens bij aansluiten tot er een keurmerk is vanuit de overheid of Europese wetgeving.Zij vinden wel dat eco-cert de beste basis is tot nu toe.
Met vriendelijke groeten
@lola, het is een lastig issue inderdaad. Tijdens de Green Summit werd me ook al duidelijk dat die keurmerken vooral marketinginstrumenten zijn en vooral ook zullen worden, om de consument houvast te bieden, maar ook om te laten zien als merk waar je staat. Begrijp dat het voor jou ook lastig is, aangezien keurmerken als begrippen steeds meer ingeburgerd raken en wat dan dus geen keurmerk heeft, alleen maar meer vragen oproept. Over welke merken praat je trouwens?
groeten weer, monique
@lola, nu ik me weer kan herinneren is het zo dat voor het BDIH keurmerk plantaardige stoffen niet van biologisch geteelde oorsprong hoeven te zijn nee. dat is denk ik ook het punt dat je maakte. en bij eco-cert is dat wel, maar bij eco-cert, mag er ook wel weer een klein percentage synthetisch inzitten. kortom: het is een chaos, vol uitzonderingen. lees ook mijn artikel voor NRC.Next er nog maar eens op na: http://beauty.blog.nl/nrc.next/2008/04/15/groene-smeersels-om-je-mooier-te-maken